Toegegeven, het woord klinkt wat raar. Maar ik vind er geen ander. Ik zocht een woord dat heel veel kan omvatten.
De wereld rondom lijkt gestopt met doordraaien, maar tegelijk weet je dat er in ziekenhuizen en woonzorgcentra een stille strijd op leven en dood bezig is.
Je hoort dat iemand die je kent opgenomen is, misschien zelfs op intensieve zorg. Je hoort dat een kennis van een kennis de strijd verloor. En je beseft dat die iemand morgen ook deel uitmaakt van de grafieken en curves die je overal ziet en tracht te begrijpen.
Je maakt je zorgen. Misschien niet zozeer over jezelf, je gezin of je familie, maar wel over Italië en Spanje, en wat er de VS te wachten staat, om nog maar te zwijgen over de landen in het zuiden.
Je begrijpt niet waarom zelfs in deze tijden sommige politici en/of zelfverklaarde experts nog blijven polariseren en betweteren. We hebben niet genoeg wallen om alle stuurlui op te zetten. Maar de boot blijft varen zonder hen.
Je voelt je heel klein. Net zo klein als dat microscopische deeltje RNA dat een hele wereld stil doet staan.
We zullen het, nog een tijdje, met kleinheid moeten doen.
