Vanmiddag mochten we simultaan op 8 locaties een knuffelcontact houden. Het eigenzinnige kunstenaarsduo Diva Benini creëerde voor het ziekenhuis en de 7 gemeenten van de Eerstelijnszone Middenkempen een “coronakunstwerk”, uniek in Vlaanderen.
Het idee ontstond in februari vorig jaar, toen de directie van het ziekenhuis me vroeg om mee na te denken om iets speciaals te bedenken creëren als memoriaal voor deze coronatijden. Ik mocht voorzitter van de jury zijn, en uiteindelijk selecteerden we een werk dat op 8 plaatsen verspreid over Herentals, Grobbendonk, Herenthout, Kasterlee, Lille, Olen en Vorselaar geïnstalleerd werd: een lege plek, om in te blijven.
Wegens de gekende omstandigheden was het nogal moeilijk om het werk onder massale belangstelling in te huldigen. Daarom pakten we het anders aan. Gelijktijdig werden de beelden onthuld voor een klein publiek van patiënten, familie van coronaslachtoffers, helden van de zorg, vrijwilligers en andere mensen die in deze pandemie een speciale rol speelden. Dat deden we met een speciale choreografie, vol coronaknipoogjes.
Het werk is tegelijk zo eenvoudig en zo complex. Je kan er niet alleen naar kijken, je kan er ook in gaan staan. Om zo omarmd en ondersteund te worden door stevig roestvrij staal.
Schoonheid kan troosten. En dat is ook de bedoeling van de 8 beelden. Misschien zal je er eerst argeloos voorbijgaan, wanneer je iemand gaat bezoeken in het ziekenhuis. Maar een volgende keer kom je het bijvoorbeeld tegen aan het gemeentehuis van Lille, of passeer je aan Berkemus met de fiets hetzelfde beeld. En dan ga je misschien eens wat aandachtiger kijken naar het beeld, geraakt worden, of het zelf aanraken. Want dat mag.
Raken en geraakt worden, daar draait het tenslotte om. Bij kunst, en in het leven.
Santé à ceux qui n’en ont pas.
