We hebben veel plannen gemaakt de afgelopen jaren, maar daarvan is nog niet zo heel veel zichtbaar. En dat frustreert me wel. Natuurlijk had iedereen graag verder gestaan met betere en veiligere straten. Natuurlijk vloek ik elke keer als ik met mijn jongste zoon over de kasseitjes fiets op weg naar school. Mijn tenen krommen ook als ik in de file sta voor de spoorwegen. Natuurlijk kreun ik als ik zie hoe minder mobiele mensen soms moeten sukkelen over onze stoepen. En uiteraard knarsen mijn tanden als ik zie dat we er niet in slagen om samen met onze horeca en middenstand tot een echte gedragen verbetering van onze handelskern te komen.
Vaak hebben we gewoon de tijd, mensen en middelen niet om alle problemen meteen goed en vlot aan te pakken. En als je dan nog een corona-, Oekraïne- en energiecrisis moet verwerken, wordt het wel heel stressy.
De traagheid van een stadsbestuur is soms ondraaglijk, zelfs voor iemand die er deel van uitmaakt.
