Met alle politieke verwikkelingen in Herentals en daarboven stellen mensen me de vraag wat ik ervan denk. Van al dat gesukkel, van al dat gepolariseer, van al dat gekonkel zelfs, volgens sommigen.
Ik denk er heel wat van. Ik zie inderdaad dat “het beleid” op heel veel niveaus stilstaat, schuurt, en dat “de politiek” blijkbaar niet meer voldoet aan de verwachting van “de mensen”. Ik probeer daarvoor verklaringen te zoeken, om er lessen uit te trekken en het beter te doen.
Eerst even een focus op mezelf, als schepen voor welzijn en sociale zaken in en voor Herentals. Alleen al dit jaar hebben we een buurtrestaurant geopend, een nieuw lokaal dienstencentrum, een belevingstuin bij onze dagopvang voor senioren, een nooitgezien samenwerkingsverband met onze armoedeorganisaties, een totaal vernieuwd concept van sociale kruidenier, een versteviging van ons ziekenhuis. Allemaal punten waarvoor ze ons bestuur binnen en buiten Herentals feliciteren.
Waarom kunnen we daar successen boeken? Door samenwerking en verbinding. Als bevoegd schepen zoek je naar steun en draagvlak, binnen en buiten de klassieke partijpolitiek. Voor al die punten kon ik altijd rekenen op veel steun en waardering. Van mijn partij, van onze coalitiepartner, zelfs van de oppositie, en vooral: van heel veel mensen en organisaties die zich engageren. Het is mijn overtuiging dat je alleen zo kan werken aan een hartelijke toekomst: door samenwerking en verbinding. En dus ook: door compromissen, waarbij iedereen inderdaad wat water in haar of zijn wijn doet.
Ik vind het dus moeilijk en fout om een totaal falen van “de politiek” of “het beleid” te erkennen. Tegelijk zie ik dat heel veel beter kan, en beter moet. Maar ik weiger mee te gaan in een stroom van gedachten en uitspraken dat alles een rotte boel is.
Ik twijfel, dus. Enerzijds anderzijds. Misschien ben ik wel een cd&v’er.
Wat betreur ik precies? Misschien het feit dat we net te weinig twijfelen. Dat we te weinig durven afstand nemen van het gewoel van het moment, dat we te weinig nadenken, geen plaats geven aan nuance en evenwichten tussen hoofd en hart.
En: we erkennen te weinig dat we in een aantal gevallen ook maar voortploeteren. We doen weliswaar ons best, maar niet alle oplossingen of compromissen zijn makkelijk. De tijden zijn nu eenmaal onzeker. We hebben niet alle antwoorden.
Heel geregeld weten we het niet, en dat geven we niet toe.
Terwijl we op welzijn en sociale zaken precies aandacht geven aan de kwetsbaarheid van mensen, en zoveel mogelijk mededogen, begrip en empathie opbrengen voor mensen en hun zwakheden. Mensen die fouten maken, maar ook nieuwe kansen moeten krijgen.
In heel veel politieke en niet-politieke verklaringen lees ik zoveel grote woorden, grote-gelijk-statements enzovoort. Ik zie te weinig het besef dat we allemaal zwakheden hebben, het soms ook niet weten, feilbaar zijn en falen. Ik voel te weinig nederigheid en twijfel.
Ik twijfel. En probeer beter te falen.
